[…składane policjantom w przypadku interwencji za niezasłanianie ust i nosa do użytku w Polsce]
Szanowny Panie/Szanowna Pani,
zgodnie § 2. ust. 1. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 lutego 2020 r. w sprawie sposobu postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów na podstawie art. 15 ust. 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o policji, policjant, który przystępuje do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości, podaje swój stopień, imię i nazwisko w sposób umożliwiający odnotowanie tych danych, przyczynę podjęcia czynności służbowych, a na żądanie osoby, wobec której jest prowadzona czynność, podaje podstawę prawną podjęcia tej czynności.
W przypadku nie wywiązania się policjanta z powyższych nakazanych mu prawem czynności, wzywamy Pana policjanta do wykonania powyższego obowiązku i podania podstawy prawnej podjęcia interwencji wobec naszej osoby.
Informujemy pz colicjanta, że podstawę prawną podjęcia czynności przez policjanta stanowi przytoczenie przepisów prawa materialnego i proceduralnych (por. m.in. wyrok WSA w Gdańsku z 8 marca 2018 r., sygn. III SA/Gd 929/17, LEX nr 2474883). Z treści art. 11 k.p.a. (zasada przekonywania) mającego zastosowanie przy wszelkich czynnościach dotyczących policji, z czego wynika obowiązek nałożony na policjanta, polegający na przytoczeniu DOKŁADNEJ TREŚCI PRZEPISU, na który powołuje się policjant.
W sytuacji, gdy dany artykuł dzieli się na kilka ustępów, podzielonych również na litery, to brak wskazania który z ustępów tego przepisu znajduje zastosowanie w danej sprawie, narusza wymóg dokładnego podania podstawy prawnej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 października 2007 r., sygn. II GSK 177/07). Podając podstawę prawną podejmowanych czynności administracyjno-porządkowych policjant ma obowiązek ustawowy wskazać miejsce publikacji tekstu pierwotnego lub tekstu jednolitego danego aktu prawnego oraz podać dane dotyczące jego ostatniej nowelizacji, gdyż spełnienie tego wymogu umożliwi osobie, w obec której działania policjanta dotyczą, pełną identyfikację przepisu w kontekście całego obowiązującego aktu prawnego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 listopada 2005 r., sygn. VII SA/Wa 431/05).
Należy policjantowi dać czas na wywiązanie się ze swoich urzędowych czynności. Jeżeli nie wykona ich lub odmówi ich wykonania, należy poinformować go, że zostanie złożona skarga do Prokuratora Rejonowego na nierzetelne wykonywanie przez policjanta czynności służbowych z zarzutem rażącej i oczywistej obrazy (m. in. art. 9 i 11 k.p.a.) wraz z wnioskiem o pociągnięcie policjanta do odpowiedzialności dyscyplinarnej i o ukaranie go karą nagany.
Następnie informujemy policjanta, iż:
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim (Zamiejscowy VII Wydział Karny w Hajnówce) w wyroku z dnia 18 listopada 2014 roku, sygn. akt VII W 535/14, orzekł, iż za wylegitymowanie należy uznać okazanie dokumentu funkcjonariuszowi uprawnionego organu poprzez jego przekazanie do rąk funkcjonariusza (WRĘCZENIE) w celu potwierdzenia autentyczności dokumentu. Dlatego też wręczam Panu swój dowód osobisty.
Jeżeli policjant usiłuje wystawić osobie zdrowej mandat za niezakrywanie ust i nosa, należy oświadczyć mu:
Szanowny Panie/Szanowna Pani, zgodnie z uzasadnieniem prawomocnego postanowienie Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 8 czerwca 2020 r. II W 71/20 o odmowie wszczęcia postępowania o ukaranie za brak maseczki, przepisy dotyczące ograniczeń (…) nie są zgodne z polskim prawem i dlatego nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wprowadzone zostały bowiem na zasadzie rozporządzeń, natomiast według Konstytucji RP (art. 31 ust. 3) ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Tym samym, wszelkie obostrzenia wprowadzone w formie rozporządzeń są niezgodne z prawem. Dotyczy to również rozporządzeń wydanych na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. 2008 Nr 234 poz. 1570 z późn. zm.).
Co więcej, nie można za złamanie nakazów i zakazów wprowadzonych rozporządzeniami karać z art. 54 Ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz.U. 1971 nr 12 poz. 114 z późn. zm.), który stanowi, iż kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany. Przepisy wydane z UPOWAŻNIENIA ustawy to nie są przepisy WYKONAWCZE do ustawy – czyli przepisy z rozporządzeń. Źródłem przepisów, o których mowa w art. 54 k.w. w stanie nie-nadzwyczajnym może być tylko ustawa.
Osób zdrowych nie można karać za niezasłanianie ust i nosa również z art. 116 k.w., który stanowi, iż:
§ 1. Kto, WIEDZĄC o tym, że:
1) jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę zakaźną albo
podejrzany o tę chorobę,
2) styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z podejrzanym o to,
że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę zakaźną,
3) jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub podejrzanym o
nosicielstwo, nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o
zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie przestrzega wskazań
lub zarządzeń leczniczych wydanych na podstawie tych przepisów przez organy
służby zdrowia, podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 1a. Kto nie przestrzega zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków
określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi, podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega ten, kto sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub
bezradną, nie dopełnia obowiązku spowodowania, aby osoba ta zastosowała
się do określonych w § 1 nakazów, zakazów, wskazań lub zarządzeń leczniczych.
Oznacza to, że karalność z art. 116 § 1 k.w. jest uzależniona od WIEDZY obwinionego, że jest chory, podejrzany o zachorowanie lub jest nosicielem wirusa.
A więc, policjant oceniający sytuację musi mieć udokumentowaną wiedzę psychologiczną, aby wiarygodnie stwierdzić, że osoba, wobec której podejmuje interwencję za brak zasłaniania ust i nosa, z całą pewnością wie, że jest chora, podejrzana o zarażenie się lub że jest nosicielem wirusa. Z kolei osoba ta musi mieć zaświadczenie lekarskie lub udokumentowaną wiedzę medyczną (dyplom studiów medycznych), aby uwiarygodnić tezę, że o tym wie. Podjęcie interwencji wobec osoby zdrowej lub takiej, która nie wie, czy spełnia którykolwiek z warunków z art. 116 § 1 k.w., nie uzasadnia obwinienia jej o popełnienie wykroczenia wskazanego w tym przepisie. Brak jest prawnych podstaw do jej ukarania. Przepis § 1a co prawda sankcjonuje nieprzestrzeganie zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi, jednakowoż zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej uchwalonej w dniu 2 kwietnia 1997 r. przez Zgromadzenie Narodowe, zatwierdzonej w ogólnonarodowym referendum 25 maja 1997 r., ogłoszonej w Dz. U. Z 1997 r. Nr 78, poz. 483, która weszła w życie w dniu 17 października 1997 r., ostatnio zmienionej ustawą z dnia 7 maja 2009 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 2009 Nr 114, poz. 946) stanowi, iż ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Nadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy podnieść, iż do dnia dzisiejszego Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. 2008 Nr 234 poz. 1570 z późn. zm.) nie zawiera przepisów nakładających powszechny obowiązek zasłaniania ust i nosa. Art. 46a stanowi, iż w przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów: pkt. 2) – rodzaj stosowanych rozwiązań – w zakresie określonym w art. 46b – mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, zaś art. 46b stanowi, iż w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić: pkt. 4a) – obowiązek stosowania określonych środków profilaktycznych i zabiegów; pkt. 13) nakaz zakrywania ust i nosa, w określonych okolicznościach, miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach, wraz ze sposobem realizacji tego nakazu.
Rozporządzenie jest to akt podstawowy o charakterze wykonawczym do ustawy. Biorąc pod uwagę treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP normy zawarte w rozporządzeniach w zakresie kolidującym z Ustawą Zasadniczą nie maja mocy prawa powszechnie obowiązującego. Przepisy istnieją, ale z uwagi na kolizję z Konstytucją RP nie zawierają żadnych norm prawnych. Są to tzw. puste przepisy lub przepisy niezawierające norm prawnych.
Tym samym, bezpodstawne wystawienie przez policjanta mandatu wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 231 § 1 Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. 1997 Nr 88 poz. 553 z późn. zm.), który stanowi, iż funkcjonariusz publiczny, który przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków lub SPRZENIEWIERZYŁ SIĘ ROCIE ŚLUBOWANIA POLICJANTA z art. 27 ustawy o policji, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
W związku z powyższym sugeruję odstąpić od usiłowania bezpodstawnego wystawienia mandatu, aby nie narażać się na zupełnie zbędną odpowiedzialność karną. Zamiast tego proponuję rozważyć ideę zmiany przepisów regulujących służbę w policji, poprzez:
– zwiększenie wynagrodzenia funkcjonariuszy policji do dwukrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia;
- sfinansowanie przez Skarb Państwa studiów prawniczych dla każdego policjanta w zamian za zobowiązanie do odbycia piętnastoletniego okresu służby w policji, po którym policjant nabywa prawo do emerytury;
- przyznanie każdemu policjantowi nagrody w wysokości pięciokrotności średniego rocznego wynagrodzenia za dostarczenie wymiarowi sprawiedliwości dowodów na popełnienie przez ich przełożonego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego – w takiej sytuacji obowiązek odbycia piętnastoletniego okresu służby w policji zostaje uznany za wykonany.
mgr Adam Kłoszewski
https://adamkloszewski.wixsite.com/pdfy
Wspieraj Akademię Suwerena – przekaż swoją dotację: